Kadın, evde bir karınca görüyor. Eğiliyor, karıncaya diyor ki, “Ah tatlım, sen buraya nereden geldin? Seni çiğnerler. Seni yuvana götüreyim mi?”
Çocuğu hemen koşup geliyor. “Anne kiminle konuşuyorsun?” “Karıncayla…” “Karınca seni anlar mı?” “O anlamasa da sen anlarsın…”
Karıncayı kağıdın üzerine alıp yuvasına götürüyorlar. O gün çocuk, düşen bir arkadaşının elinden tutuyor, kaldırıyor.
Bir başka anne karıncayı görüyor, “Geberecek! nerden geldin!” diyor ve karıncayı öldürüyor. Onun çocuğu da arkadaşına tekme atıyor.
Üstad Bediüzzaman Hazretleri bu meseleyi şöyle açıklıyor: “İnsanın en birinci üstadı ve tesirli muallimi, onun validesidir. Ben bu seksen sene ömrümde, seksen bin zatlardan ders aldığım halde, kasem ediyorum ki, en esaslı ve sarsılmaz ve her vakit bana dersini tazeler gibi, merhume validemden aldığım telkinat ve mânevî derslerdir ki, o dersler fıtratımda, adeta maddî vücudumda çekirdekler hükmünde yerleşmiş. Sair derslerimin o çekirdekler üzerine bina edildiğini aynen görüyorum…”
Kadınlardan peygamber gelmemiştir fakat her peygamberin annesi kadındır. Pek çok evliya asfiya ve alim, annesini öğretmen bilmiştir. Çünkü annesi çocuk için her şeydir…
